Welzijn op Recept kan ook in een complexe situatie verlichting brengen, zo blijkt uit het verhaal van de Limburgse Marjorie. Sinds haar man vijf jaar geleden door een hersenbloeding werd getroffen, was zij degene die zorgde en alles regelde. Maar hoe houd je dat vol zonder uiteindelijk jezelf te verliezen? Ontdek welk antwoord de welzijnscoach wist te vinden op die hulpvraag.
Bijna een half jaar geleden werd Marjorie doorverwezen naar Welzijn op Recept. Zij was naar de huisarts gegaan vanwege enorme moeheid, ook mentaal: “Ik zat heel hoog in mijn emoties, had totaal geen energie meer om iets te ondernemen en raakte geïsoleerd.”
De huisarts kent de thuissituatie van Marjorie en haar man. Hij beseft dat de oplossing buiten het medisch domein ligt. Zijn diagnose: ‘je moet voor jezelf dingen gaan doen’. Marjorie: “Hij vroeg me: ‘Ken je Welzijn op Recept?’. Ik had geen idee wat dat was. Maar na een korte uitleg en de vraag of ik dat zou willen, heb ik ja gezegd. Ik sta altijd open voor hulp.”
Acceptatie
Marjories thuissituatie is behoorlijk complex. Nadat haar man was getroffen door een herseninfarct, werd hij na een paar dagen ziekenhuis naar huis gestuurd met de mededeling:’Het komt wel goed’. Maar zo simpel was het niet: “We konden niet maar vrolijk verder leven met zijn tweeën. Zijn korte termijn geheugen functioneerde niet goed en allerlei dingen waren niet meer vanzelfsprekend.”
Voor beide partners was de nieuwe situatie moeilijk te accepteren: voor hem omdat hij veel dingen niet meer kon, de machteloosheid, het afhankelijk zijn van de ander, zonder dat echt te beseffen. Voor haar om hun leven samen draaiende te houden en voor hem te zorgen, terwijl ze hem zoveel mogelijk ‘zijn’ dingen liet doen. Geduld bewaren, omdat ze weet dat hij er ook niets aan kan doen.
Haar man ging naar de huisarts. Die stuurde hem door naar de geriater. Zo kwam hij bij de organisatie terecht die ondersteuning biedt aan mensen met niet aangeboren hersenletsel. “Die hulp heeft twee jaar geduurd. Mijn man had het gevoel dat het wel weer ging. Ik stond steeds aan en leerde dat ik niet te veel tegelijk moet vragen.” Corona heeft er ook geen goed aan gedaan, het gevoel van isolement werd door de lockdowns nog versterkt.
Gewoon doorgaan
In 2021 is Marjorie gevallen: “Mijn schouder moest vervangen worden. Ik bestelde maaltijdpakketten, maar zelfstandig koken ging niet. Kant en klaar-maaltijden vonden we niet lekker. Ik zat in een patstelling: ‘Hij wil wel, maar het lukt niet. Moet ik toch maar gewoon doorgaan, terwijl het qua gezondheid eigenlijk niet mag en niet kan? Revalidatie en therapie kwamen daar ook nog bij.” Bovendien speelden er voor de val al gezondheidsproblemen waardoor fietsen niet meer ging en lopen moeilijk was. Steeds meer besefte ze: ‘Ik moet oppassen dat ik me niet helemaal wegcijfer.’
“Toch hebben we samen nog een tijd ‘doorgesudderd’, tot iemand ons wees op het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ). Wellicht kon men daar iets voor ons betekenen.” Een goed advies. Haar man bleek in aanmerking te komen voor de WMO. Zo is Marjorie terechtgekomen bij welzijnsorganisatie Incluzio: “In eerste instantie voor een maatje voor mijn man. Dat is gelukt, maar andersom: mijn man is een maatje geworden voor iemand die ook een herseninfarct heeft gehad en voor een mevrouw die eenzaam is. Met beide klikt het heel goed.”
Daarnaast kregen ze huishoudelijke hulp en komt er wekelijks iemand van SGL, Stichting Gehandicaptenzorg Limburg, die hen beíde begeleidt en ideeën aandraagt om met de situatie om te gaan. Dat lukt steeds beter: “We proberen tevreden te zijn met wat we hebben en samen te genieten van wat wel kan.” Het bezoek aan de maatjes gaf Marjorie weliswaar tijd voor zichzelf, maar dat voelde niet zo. Ze bleef ‘aanstaan’.
Tijd voor zichzelf
Met deze achtergrond kwam ze bij de welzijnscoach van Incluzio: “In de gesprekken hebben we eerst gekeken: Wat kan het eigen netwerk, wat kan Marjorie zelf? Om haar weer in beweging te krijgen, kwamen we bij de Open Inloop in buurtcentrum Het Zonneveld uit. Niet om koffie te schenken of iets voor een ander te doen, maar om echt iets voor zichzelf te doen.” Marjorie: “Ik houd enorm van creatief bezig zijn. Dat kan bij de creatieve club, iedereen doet wat anders. De welzijnscoach is de eerste keer meegegaan. Ik moest een drempel over, had net even dat zetje nodig. Het klikte meteen, ik voel me er helemaal thuis. De woensdagmiddag daar is me heilig.”
Dankzij de inzet van de welzijnscoach heeft Marjorie een belangrijke stap kunnen zetten in een al eerder ingezette ontwikkeling van durven loslaten: “Ik voel me niet meer schuldig dat ik tijd voor mezelf pak. Thuis hoeft niet alles meer perfect te zijn.”